Αναρχικές συλλογικότητες και ομάδες, μεταξύ των οποίων και ο Ρουβίκωνας, πραγματοποίησαν το βράδυ του Σαββάτου παρέμβαση στους δρόμους του Κολωνακίου.

Σε ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο αναφέρεται, μεταξύ άλλων ότι  «ένα μπλοκ συντρόφων/ισσων, εργαζόμενοι, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι αποφασίσουμε “να ρίξουμε μια ματιά” σε μια τόσο συμβολική περιοχή ακριβώς δίπλα στα Εξάρχεια που για χρόνια αντιμετωπίζονταν με σνομπισμό».

Αναλυτικότερα, όλη η ανακοίνωση, όπως αυτή αναρτήθηκε στο athens.indymedia,  αναφέρει τα εξής: 

Υπάρχει μια τελείως λανθασμένη πεποίθηση ότι τα «Εξάρχεια» είναι μια περιοχή στον χάρτη που περικλείεται από τις οδούς Πατησίων, Αλεξάνδρας , Χαριλάου Τρικούπη και τον λόφο του Στρέφη. Εκεί είναι όντως μια περιοχή της μητρόπολης που για την ώρα ονομάζεται Εξάρχεια, εκεί επίσης για δεκαετίες έχει υπάρξει μια μερική εδαφικοποίηση ριζοσπαστικών πολιτικών κινημάτων μια υπερσυσσώρευση οργανωμένων ή αυθόρμητων πολιτικών ή πολιτισμικών αρνήσεων. Αυτό όμως είναι προϊόν μιας ιστορικότητας και οι ιστορικότητες αναδιαμορφώνονται. Τίποτα δεν βεβαιώνει ότι τα «Εξάρχεια» για πάντα θα παραμείνουν εκεί που είναι, θα είναι μόνον εκεί ή θα έχουν το ίδιο μέγεθος. Κι όταν βάζουμε τα Εξάρχεια σε εισαγωγικά αναφερόμαστε, όχι στην γειτονιά αλλά σε ένα πολιτικό φαινόμενό: ένα εδαφικοποιημένο κέντρο υπερσσυσσώρευσης αρνήσεων μέσα στην μητρόπολη.

Για να μην παρεξηγηθούμε. Την στιγμή αυτή τα Εξάρχεια, ως αυτό που είναι στον χάρτη έχουν ιδιαίτερη σημασία. Το κράτος, αν θελήσει να πληρώσει το κόστος μπορεί να σπάσει κέντρα αγώνα όπως οι καταλήψεις. Έχει μια γκάμα εργαλείων επιβολής μέσω βίας που ξεκινάνε από τα ΥΜΕΤ και φτάνουν στα ΟΥΚ. Ολόκληρη κοινωνία ελέγχει, αν θέλει τόσο πολύ τα κτίρια θα τα πάρει. Αλλά τα «Εξάρχεια» δεν θα τα πάρει από εκεί που είναι σήμερα. Ας μας συγχωρεθεί η έπαρση αλλά μπορούμε να πούμε με κάθε βεβαιότητα ότι για πολύ καιρό ακόμα κανένας Πλεύρης δεν θα μπορεί να πιεί τον καφέ του στην μεσημεριάτικη λιακάδα της πλατείας χωρίς να τον προστατεύουν διμοιρίες ΜΑΤ και σωματοφύλακες. Γιατί αυτός είναι ο δείκτης ότι «έπεσαν» τα Εξάρχεια, να πάψει να υπάρχει μια περιοχή που οι ισχυροί, αυτοί που οπουδήποτε αλλού βρίσκουν κόκκινα χαλιά, δεν είναι καλοδεχούμενοι…

Αναγνωρίζοντας όμως ότι τα «Εξάρχεια» εκφράζονται σε μια δεδομένη ιστορικότητα είμαστε υποχρεωμένοι να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Ασφαλώς και σε αυτό παίζει ρόλο η κατασταλτική και «επικοινωνιακή» επίθεση του κράτους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να κοιτάμε παραπέρα, αν δεν κάνουμε βήμα πίσω τότε βήμα μπορεί να γίνει μόνο μπροστά. Ένα κέντρο υπερσυσσώρευσης αρνήσεων δεν είναι-για-τον-εαυτό-του άλλωστε.

Κατά μία διαβολική σύμπτωση δίπλα στην γειτονιά των Εξαρχείων υπάρχει μια άλλη εξίσου εμβληματική γειτονιά της μητρόπολης, το Κολωνάκι. Προϊόν κι αυτή μιας ιστορικότητας μοιράζεται πολλές ομοιότητες με τα Εξάρχεια. Έχει κι αυτή ας πούμε λόφο, αν και πολύ ψηλότερο, είναι το ίδιο μουντό αστικό τοπίο, αν και πιο τακτοποιημένο, είναι γεμάτη μαγαζιά και χώρους διασκέδασης, αν και πολύ ακριβότερα, ανθεί κι εκεί η εμπορία ναρκωτικών αν και πολύ καλύτερη ποιότητας, υπάρχουν και εκεί διάφορες νόμιμες ή παράνομες μαφίες αν και ασχολούνται με την χοντρική σε αντίθεση με την λιανική των Εξαρχείων. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι Εξάρχεια και Κολωνάκι είναι αντεστραμμένα είδωλα. Το ένα για τους προλετάριους, την βάση, το άλλο για τους αστούς, την κορυφή. Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε το γεγονός ότι και οι δύο γειτονιές εξυπηρετούνται με τα ίδια ΜΜΜ, κάτι πολύ σημαντικό για τους ανθρώπους της τάξης μας… Το Κολωνάκι είναι ένας προφανής πειρασμός.

Φυσικά μια τέτοια επέκταση δεν γίνεται ούτε τεχνητά, ούτε βολονταριστικά. Οι ιστορικές συνθήκες είναι που θα καθορίσουν την βιωσιμότητα μιας τέτοιας προοπτικής, τα υποκείμενα όμως, παίζουν τον δικό τους ρόλο. Αυτό τον ρόλο αποφασίσαμε να παίξουμε κι εμείς του βράδυ του Σαββάτου 14/12/2019. Ένα μπλοκ συντρόφων/ισσων, εργαζόμενοι, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι αποφασίσουμε «να ρίξουμε μια ματια» σε μια τόσο συμβολική περιοχή ακριβώς δίπλα στα Εξάρχεια που για χρόνια αντιμετωπίζονταν με σνομπισμό. Ήρθε όμως η ώρα να ανοίξουμε τα φτερά μας και οι πρώτες εικόνες είναι θετικές. Παρά την τόση εγκληματικότητα στο Κολωνάκι, παρά το ότι είναι το αληθινό άβατο ανομίας στην Αθήνα, δεν υπάρχουν διμοιρίες σε κάθε στενό, η αστυνομία δεν ξεβρακώνει και δεν εξευτελίζει κόσμο, υπάρχουν γνώριμοι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, ωραίες μικρές πλατείες, τοίχοι για συνθήματα και τόσα άδεια σπίτια.

Δεν είμαστε βέβαια οι πρώτοι που σκεφτήκαμε το Κολωνάκι, και στο παρελθόν κομμάτια του κινήματος είχαν παρέμβει στην περιοχή. Και δεν είμαστε και οι πρώτοι που σκεφτήκαμε ότι ο αγώνας της περιόδου είναι διμέτωπος. Από την μία να υπερασπιστούμε τα Εξάρχεια και από την άλλη να επεκτείνουμε τα «Εξάρχεια» και σε άλλες γειτονιές, κι αυτό δεν είναι απλά μια τακτική αναγκαιότητα είναι στρατηγική επιλογή. Ενας διμέτωπος αγώνας ενός κινήματος που φάνηκε τόσο την 17η Νοέμβρη όσο και την 6η Δεκέμβρη.

Ο αγώνας αυτός θα κρατήσει χρόνια, κρατάει ήδη χρόνια. Η προσπάθεια να χτυπηθούν τα πιο μαχητικά κομμάτια της κοινωνικής βάσης, στο όνομα της κοινωνικής βάσης έχει μικρό χρονικό παράθυρο. Όταν ο κόσμος αρχίσει να κατεβαίνει στο δρόμο, όταν καταναλωθεί το κεφάλαιο κοινωνικής ειρήνης που εξασφάλισε ο Σύριζα και καρπώνεται η ΝΔ, τότε οι όροι θα αντιστραφούν γιατί τότε η σύγκρουση θα εκδηλωθεί στην αληθινή της διάσταση. Όχι ως μια σύγκρουση της δεξιάς με τον κόσμο του αγώνα αλλά ως μια σύγκρουση κοινωνικής βάσης και κράτους, μια σύγκρουση εργαζόμενων με το κεφάλαιο.

Εμείς εκεί θα είμαστε, τα Εξάρχεια εκεί θα είναι.

Δεν είναι αγώνας σπριντ, είναι μαραθώνιος…

Ρουβίκωνας

Αναρχική Ομοσπονδία (Περιφέρεια Αθήνας)

Λαική Αντιφασιστική Δράση

Σύντροφοι/συντρόφισες