Οι καταδικασμένοι για συμμετοχή στην οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας” Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης, με κοινό κείμενο μέσα από τις φυλακές καταγγέλλουν τις τροποποιήσεις του σωφρονιστικού κώδικα σχετικά με τις άδειες των κρατουμένων που θα φέρει για ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση.

Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:

«Οι νέες τροποποιήσεις για τον σωφρονιστικό κώδικα που φέρνει η κυβέρνηση της Ν.Δ (από τις 30/11 στη Βουλή) είναι συνέχεια των ήδη μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεων που έχει ψηφίσει από την αρχή κιόλας της θητείας της, από το καλοκαίρι του 2019 και αποτελούν κομμάτι της κύριας πολιτικής προτεραιότητάς της που συνοψίζεται στο δόγμα ‘‘νόμος και τάξη’’.

Έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλιότερο κείμενο μας, από τον Σεπτέμβριο του 2019, στο ‘‘δόγμα καταστολή, νόμος και τάξη και η αναπαραγωγή του συστήματος’’, ότι η γενικότερη σκλήρυνση του ποινικού και κατασταλτικού πλαισίου είναι παράλληλη με τις υφιστάμενες συνθήκες της πολυδιάστατης συστημικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, την φτωχοποίηση και εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού λόγω των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης από το κράτος (βλ. Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης-μνημόνια) και την επακόλουθη αύξηση της κοινωνικής παραβατικότητας που είναι και αυτό συνέπεια της πολυδιάστατης συστημικής κρίσης.

Ήταν φυσικό επακόλουθο ότι η ήττα της κοινωνικής εξέγερσης για την ανατροπή των μνημονίων το 2010-2012 και η ήττα γενικότερα των κοινωνικών αντιστάσεων το αμέσως επόμενο διάστημα θα οδηγούσε σε έξαρση της βίας στην κοινωνική βάση αφήνοντας αλώβητη την οικονομική-πολιτική ελίτ που είναι υπεύθυνη για τα κοινωνικά δεινά και την αποσύνθεση που επικρατεί.

Η φυλακή ως καθρέπτης και αποδέκτης των κοινωνικών εξελίξεων δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τις συνθήκες που υφίστανται έξω από αυτήν.

Είναι γνωστό ότι το πρώτο νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση τον Αύγουστο του 2019, αφορούσε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα που είχε ψηφίσει η απερχόμενη κυβέρνηση Σύριζα που στόχο έχουν τους ελάχιστους πολιτικούς κρατούμενους, καταδικασμένους για το εγχώριο αντάρτικο πόλης.

Ακολούθησε άλλο ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορούσε διατάξεις στον ‘‘αντιτρομοκρατικό’’ νόμο, τον 187Α, καθώς και ρυθμίσεις που στοχεύουν στον περιορισμό των διαδηλώσεων ενώ τώρα φέρνει νέες τροποποιήσεις στον ‘‘σωφρονιστικό’’ κώδικα αυτή τη φορά που αφορούν την αύξηση του ορίου χορήγησης των αδειών, στους ισοβίτες από τα 8 χρόνια που είναι σήμερα στα 12 και από το 1/5 στα 2/5 της ποινής για τους κρατούμενους που είναι καταδικασμένοι σε ποινές άνω των 10 ετών κάθειρξης.

Επίσης στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι η επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄ και η δημιουργία ‘‘πειθαρχικών’’ φυλακών.

Όλες οι μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις, όπως έχουμε ήδη επισημάνει βασίζονται σε μια στοχευμένη στρατηγική της κυβέρνησης, της ταυτόχρονης αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος και των πολιτικών χώρων αντίστασης και της κοινωνικής παραβατικότητας όπου οι πρώτοι συσχετίζονται και ταυτίζονται με το δεύτερο.

Έτσι, στο κατασταλτικό μίξερ της κυβέρνησης σκόπιμα αναμείχθηκαν από τη μια, οι πολιτικοί κρατούμενοι και καταδικασμένοι με τον ‘‘αντιτρομοκρατικό’’ νόμο, το πανεπιστημιακό άσυλο, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις αναρχικών και προσφύγων, τα Εξάρχεια και από την άλλη, το εμπόριο ναρκωτικών και το λαθρεμπόριο γενικά, η ένταση της κοινωνικής παραβατικότητας, οι ‘‘μαφίες’’ και η βία εντός των φυλακών.

Οι τροποποιήσεις στον ‘‘σωφρονιστικό’’ κώδικα που αφορούν την αύξηση του ορίου χορήγησης των αδειών, πέραν του γεγονότος ότι αποτελεί μια επιπλέον ποινή τιμωρίας για τους βαρυποινίτες κρατούμενους, στην πραγματικότητα τις καταργεί και τις καταστρατηγεί έμμεσα για τους περισσότερους κρατούμενους των φυλακών που είναι βαρυποινίτες συμπεριλαμβανομένων και των ισοβιτών αλλά επίσης έμμεσα καταστρατηγεί κατά συνέπεια και το δικαίωμα της υφ’ όρου αποφυλάκισης όσων συμπληρώνουν τα 3/5 μικτά (δηλαδή μαζί με εργασία) της ποινής τους.

Σύμφωνα με το νέο ποινικό κώδικα που ψήφισε ο Σύριζα τον Ιούλιο του 2019, αυξήθηκε το πραγματικό όριο έκτισης της ποινής μέχρι το όριο αίτησης αναστολής του υπολοίπου, από το 1/3 όπως ίσχυε στον παλιό ποινικό κώδικα στα 2/5 (μαζί με εργασία που μετρά ευεργετικά) της ποινής. Δηλαδή για να συμπληρώσει κάποιος κρατούμενος το όριο των 3/5 μικτά (με εργασία) της ποινής του, πρέπει να εκτίσει στη φυλακή τα 2/5 και το υπόλοιπο 1/5 να το συμπληρώσει με εργασία στη φυλακή.

Ο θεσμός της άδειας που λειτουργεί επιτυχημένα εδώ και 2,5 δεκαετίες –κατάκτηση μέσα από εξεγέρσεις και αγώνες στις φυλακές– υφίσταται ως ένα μεταβατικό στάδιο για τους κρατούμενους από το καθεστώς της φυλακής στο καθεστώς πλήρους ελευθερίας και βοηθά στην σταδιακή επανένταξή τους.

Με τις νέες τροποποιήσεις που φέρνει η κυβέρνηση για τις άδειες, το όριο των 2/5 που χρειάζεται για την υφ’ όρο αποφυλάκιση (μαζί με το 1/5 εργασία) συμπίπτει με το όριο που πρέπει να κάνουν οι κρατούμενοι καταδικασμένοι άνω των 10 ετών κάθειρξη για να ζητήσουν άδεια αντί του 1/5 όπως ισχύει τώρα.

Δεδομένου ότι μέχρι τότε δεν θα μπορεί να πάρει κάποιος άδεια που έχει ποινή πάνω από 10 χρόνια, κανένα συμβούλιο αναστολών δεν θα χορηγεί αναστολή εφόσον ο κρατούμενος δεν έχει περάσει από το μεταβατικό στάδιο των αδειών που είναι και δοκιμαστικό εφόσον τηρεί τους όρους χορήγησης των αδειών, π.χ. παρουσία στο αστυνομικό τμήμα του τόπου κατοικίας, παραμονή στην διεύθυνση που δήλωσε. Έτσι στην πραγματικότητα, το δικαίωμα της χορήγησης αναστολής στα 3/5 μικτά (2/5 συν 1/5 εργασία) καταστρατηγείται και καταργείται για την πλειοψηφία των κρατουμένων των φυλακών που είναι βαρυποινίτες, άρα η αναστολή θα χορηγείται μετά τα 3/5.

Στις νέες τροποποιήσεις συμπεριλαμβάνεται επίσης η μείωση του αριθμού των ημερών της άδειας ενώ αυστηροποιείται και το πλαίσιο των κριτηρίων μεταγωγής στις αγροτικές φυλακές στερώντας από την πλειοψηφία των κρατουμένων το δικαίωμα μεταγωγής τους στις αγροτικές φυλακές έτσι ώστε με εργασία με ευεργετικό υπολογισμό στην επιμέτρηση της ποινής να μπορούν να μειώσουν τον χρόνο κράτησης μέχρι το όριο αίτησης αναστολής στα 3/5.

Οι νέες τροποποιήσεις για τις άδειες και η υποβάθμιση ουσιαστικά των αγροτικών φυλακών αποτελούν πρόσθετη ποινή για την πλειοψηφία των κρατουμένων και αυξάνει το πραγματικό όριο έκτισης της ποινής μέχρι να χορηγηθεί η αναστολή του υπολοίπου, πέραν των 3/5. Γενικότερα όμως στα πλαίσια της σκλήρυνσης του ποινικού και ‘‘σωφρονιστικού’’ πλαισίου, ακόμα και ο θεσμός της χορήγησης αναστολής τείνει πια να είναι υπό αναίρεση ειδικά για τους ισοβίτες και τους βαρυποινίτες κρατούμενους έτσι ώστε όταν λέμε ισόβια να είναι πραγματικά ισόβια, κατά περίπτωση φυσικά, και το όριο των 3/5 για την χορήγηση αναστολής για αυτούς που έχουν πρόσκαιρη κάθειρξη να αναιρείται σταδιακά και να αυξάνεται. Αυτή είναι η γενικότερη τάση του συστήματος της ποινικής καταστολής με τη κυβέρνηση να έχει την πρόθεση να θάψει και να ‘‘τσιμεντάρει’’ ένα μεγάλο μέρος αν όχι την πλειοψηφία των κρατουμένων των φυλακών που είναι βαρυποινίτες. Ειδικά γι’ αυτούς που έχουν τιμωρηθεί πειθαρχικά, όχι απαραίτητα για σοβαρές αιτίες, π.χ. απείθεια σε εντολή σωφρονιστικού υπαλλήλου, εξύβριση υπαλλήλου, κατοχή κινητού τηλεφώνου, ο στόχος της χορήγησης άδειας και αναστολής στα 3/5, ακόμα και όταν έχουν λήξει τα πειθαρχικά, θα φαντάζει άπιαστο ‘‘όνειρο’’.

Η σχέση της πολιτικής αναπαραγωγής του συστήματος με την σύγχρονη ‘‘αντεγκληματική’’ πολιτική είναι τόσο άρρηκτα δεμένη που η περιστολή των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η φτωχοποίηση, οι κατασχέσεις, η αύξηση των αστέγων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο πηγαίνει παράλληλα με την κοινωνική αποσύνθεση, την αύξηση των αυτοκτονιών σε μια κοινωνία σε καθεστώς κατάθλιψης, την αύξηση των θανάτων λόγω φτωχοποίησης και αρρώστιας, την αύξηση της κοινωνικής παραβατικότητας, της χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών και της βίας στην κοινωνική βάση.

Έτσι και η λύση που προτείνουν οι τιμητές του δόγματος ‘‘νόμος και τάξη’’ είναι περισσότερες φυλακές, δημιουργία φυλακών τύπου Γ΄- πειθαρχικών φυλακών, περισσότεροι δεσμοφύλακές, περισσότεροι μπάτσοι, πιο αυστηροί νόμοι και διατάξεις, περισσότερη καταστολή, περισσότερη περιστολή δικαιωμάτων είτε εκτός είτε εντός των τειχών και αυτό με γνώμονα όχι φυσικά την ασφάλεια των πολλών, της πλειοψηφίας της κοινωνίας η οποία έχει απωλέσει το δικαίωμα και την αίσθηση της ασφάλειας λόγω της ίδιας της κρατικής πολιτικής αναπαραγωγής του συστήματος αλλά την ασφάλεια των λίγων, της μειοψηφίας της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας έτσι ώστε να μπορεί να απολαμβάνει ανεμπόδιστα τα προνόμιά της.

Αφού οι υπερασπιστές του συστήματος με τις εγκληματικές αντικοινωνικές πρακτικές τους, της επιβολής των μνημονίων, των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης –για την οποία είναι επίσης υπεύθυνοι– προκάλεσαν την αύξηση της κοινωνικής παραβατικότητας, εγκληματικότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού, έρχονται τώρα να δώσουν υποτίθεται λύση με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν: περισσότερη καταστολή, περισσότερη βία, περισσότερη περιστολή δικαιωμάτων εκτός και εντός φυλακών. Οι ίδιοι οι κλέφτες και ληστές του κοινωνικού πλούτου, οι εκμεταλλευτές των εργαζομένων που δημιουργούν τον κοινωνικό πλούτο, αυτοί που επέβαλαν κατ’ εντολή των υπερεθνικών αφεντικών (Ε.Ε, ΕΚΤ, ΔΝΤ), μια πολιτική εκκαθάρισης πλεονάζοντος πληθυσμού για να σωθεί το σύστημα και τα προνόμιά τους, αυτοί που λέγανε ότι δεν ξέρανε τι υπογράφουν το 2010 (βλ. δήλωση Χρυσοχοΐδη), εμφανίζονται ως ‘‘προστάτες του πολίτη’’ και τιμητές τάχα της κοινωνικής ασφάλειας.

Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο όπου ενώ μέχρι τώρα, οι υπεύθυνοι του συστήματος όσον αφορά τις φυλακές μιλούσαν για ‘‘μέτρα’’ που θα βελτίωναν υποτίθεται τις άθλιες συνθήκες των φυλακών για τους κρατούμενους χρησιμοποιώντας την κούφια ρητορική του ‘‘σωφρονισμού’’ και της ‘‘επανένταξης’’, τώρα περνάμε σε μια εποχή που αυτή η ρητορική θεωρείται πια αναχρονιστική στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού και αυτό που θα δούμε ξεκάθαρα να κυριαρχεί είναι η ωμή τιμωρητική νοοτροπία με την παραμονή όσο γίνεται περισσότερο των κρατουμένων στις φυλακές, ενίοτε για κάποιους υπό ειδικό καθεστώς κράτησης. Για τους υπεύθυνους του συστήματος, οι κρατούμενοι των φυλακών είναι ανθρώπινα σκουπίδια και οι φυλακές χωματερές.

Μέσα σε όλα αυτά, η πανδημία του COVID 19 από την περασμένη άνοιξη πρόσθεσε περισσότερη περιστολή δικαιωμάτων για τους κρατούμενους με το πρόσχημα τάχα της προστασίας τους από τον κορωνοϊό. Τόσο την περίοδο του πρώτου όσο και τώρα στο δεύτερο lockdown με εντολή της Γενικής Γραμματείας ‘‘Αντεγκληματικής’’ Πολιτικής ισχύει γενική απαγόρευση επισκεπτηρίων, απαγόρευση χορήγησης αδειών, περιορισμός στην χορήγηση πραγμάτων, μέτρα που λειτουργούν ως πρόσθετη επιβάρυνση και επιπλέον τιμωρία για τους κρατούμενους.

Ακόμα και στο μεσοδιάστημα των 2 lockdown, από τον περασμένο Αύγουστο ενώ είχε αρθεί η απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγορεύτηκαν εκ νέου οι άδειες για τους κρατούμενους και τα ανοιχτά επισκεπτήρια με συγγενείς.

Και όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση αδιαφόρησε για τα αιτήματα των κρατουμένων για αποσυμφόρηση των φυλακών και μέτρα προστασίας από τον COVID-19 και απάντησε με καταστολή για τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων γυναικών στις Γ. Φ. Κορυδαλλού (από τις 18/3 και τη στάση στις 20 Μαρτίου) και τις μεταγωγές μας στις φυλακές Θήβας (Πόλα Ρούπα στις 21/3) και Δομοκού (Ν. Μαζιώτης στις 24/3). Όπως με βία, ξυλοδαρμούς και καταστολή απάντησε στην εξέγερση των κρατουμένων γυναικών στον Ελαιώνα τον περασμένο Απρίλιο μετά τον θάνατο κρατούμενης που δεν την μετέφεραν στο νοσοκομείο λόγω εγκληματικής αδιαφορίας.

Παρά βέβαια τα ‘‘επιτυχή’’ μέτρα που διαφημίζει η Γενική Γραμματεία ‘‘Αντεγκληματικής’’ Πολιτικής, ο κορωνοϊός έχει ήδη εισχωρήσει σε πολλές φυλακές και οι κρατούμενοι μετράνε τους πρώτους νεκρούς στις φυλακές Διαβατών. Η περιστολή δικαιωμάτων από το κράτος είτε στη φυλακή είτε στην κοινωνία γενικότερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Η πανδημία του εργαστηριακού-συστημικού ιού COVID -19 με όπλο τον φόβο και τον πανικό αποτέλεσε ένα εργαστήριο ολοκληρωτισμού για το καθεστώς όπου μέτρα όπως η γενική απαγόρευση κυκλοφορίας, η απαγόρευση συναθροίσεων, η απαγόρευση και βίαιη καταστολή της διαδήλωσης για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η απαγόρευση των εκδηλώσεων της επετείου δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη, ο έλεγχος των μετακινήσεων του πληθυσμού μέσω των εγγράφων και των μηνυμάτων κινητής τηλεφωνίας –κανένα προηγούμενο ολοκληρωτικό καθεστώς δεν μπόρεσε να καταφέρει έναν τέτοιο γενικευμένο έλεγχο– συναρτάται με την όξυνση της φτωχοποίησης, της ανεργίας και της οικονομικής κρίσης γενικότερα. Η έγνοια του κράτους δεν είναι φυσικά η αποτροπή του θανάτου πολιτών όπως και των κρατουμένων από τον ιό αφού με τις μνημονιακές πολιτικές που έχει εφαρμόσει από το 2010 έχει δολοφονήσει περισσότερους ‘‘άχρηστους’’ και πλεονάζοντες για το σύστημα ανθρώπους από ότι ο κορωνοϊός τους τελευταίους μήνες αλλά η πολιτική διαχείριση του προβλήματος αφού η ίδια η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας από τις μνημονιακές πολιτικές συναρτάται με τη μεταφορά των ευθυνών στους ίδιους τους πολίτες, όπως ακριβώς έγινε και με την οικονομική κρίση.

Ο Επαναστατικός Αγώνας ως οργάνωση με την δράση του υπήρξε μείζονα προτεραιότητα όσον αφορά τους στόχους της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής.

Ως αμετανόητα μέλη του που υπερασπιστήκαμε με κάθε κόστος τις επιλογές μας, που δεν παραδοθήκαμε και συνεχίσαμε τη δράση μετά το 2012 βγαίνοντας στην ‘‘παρανομία’’, γνωρίζουμε ότι παραμένουμε διαρκώς στόχος μιας ειδικής αντιμετώπισης ως πολιτικοί κρατούμενοι.

Γι’ αυτό είναι προφανές ότι οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης στα πλαίσια εφαρμογής της πολιτικής του δόγματος ‘‘νόμος και τάξη’’ στοχοποιούν και ‘‘φωτογραφίζουν’’ μεταξύ άλλων και εμάς.

Γιατί πρόθεση του κράτους είναι να παραμείνουμε όσο γίνεται περισσότερο στις φυλακές ακόμα και πέρα από τα υφιστάμενα όρια χορήγησης αναστολής με τους ισχύοντες νόμους.

Πόλα Ρούπα – Γ΄ πτέρυγα γυν.φυλακών Ελαιώνα Θήβας

Νίκος Μαζιώτης – Δ΄ πτέρυγα Δομοκού

μέλη του Επαναστατικού Αγώνα».

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ 4-12-2020 από directNEWS.gr