Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας επικύρωσε, την Πέμπτη το μεσημέρι, την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος ο ιδρυτής του ιστότοπου WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάντζ, καταβάλοντας χρηματική εγγύηση 240.000 λιρών.

Σύμφωνα με την απόφαση του Δκαστηρίου  ο Ασάντζ θα πρέπει να παραμείνει στη Βρετανία  σε "εξοχική κατοικία" με αυστηρά περιοριστικούς όρους.

Στις 11 Ιανουαρίου εξάλλου αναμένεται να εξεταστεί το αίτημα  των εισαγγελικών αρχών της Σουηδίας για την έκδοσή του, όπου ως γνωστόν κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση δυο γυναικών.

Ο Ασάντζ μπορεί αυτή τη στιγμή να μην είναι και ο πιο - θετικά - διάσημος άνθρωπος στις ΗΠΑ. Κάποιοι μάλιστα πολιτικοί έχουν φτάσει στο σημείο να ζητούν την εκτέλεσή του ενώ χιλιάδες αμερικανοί πολίτες απαιτούν να φυλακιστεί ως... τρομοκράτης.

Ωστόσο υπάρχει ένας άνθρωπος που προτείνει στην Αμερική να τιμήσει τον Mr. WikiLeaks με κάποιο βραβείο,  ίσως με ένα Νόμπελ Ειρήνης!

Πρόκειται για  τον Γκίντεον Ράχμαν, αρθρογράφο των Financial Times, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζει σε σημερινό του άρθρο ότι: «Η Αμερική θα έπρεπε να παρασημοφορήσει τον Ασάντζ».

Ποιος είναι όμως ο λόγος που ο Ράχμαν θεωρεί ότι του αξίζει τέτοιου είδους τιμή ;

Πάντως, σίγουρα δεν είναι ο ίδιος, που κάνει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη  να αισθάνονται χαρούμενοι επειδή πιστεύουν πως ο Mr. WikiLeaks, με τις αποκαλύψεις του κατάφερε να “βγάλει το μάτι” του Θείου Σαμ.

Ο αρθρογράφος των Financial Times υποστηρίζει συγκεκριμένα ότι ο Ασάντζ έχει βοηθήσει σημαντικά την Ουάσινγκτον, καθώς κανένα από τα 250.000 απόρρητα έγγραφα της Αμερικάνικης κυβέρνησης που έβγαλε στη δημοσιότητα, δεν δείχνουν τις ΗΠΑ να εμπλέκονται σε ύπουλα σχέδια.

Ειδικότερα, γράφει: «Φυσικά, είναι ενοχλητικό και ντροπιαστικό το γεγονός ότι όλα αυτά τα απόρρητα έγγραφα είναι δημοσιευμένα. Παρόλα αυτά, ο Ασάντζ και το WikiLeaks έκαναν τεράστια χάρη στην Αμερική, απομυθοποιώντας ακούσια τις θεωρίες συνομωσίας που υπήρχαν εδώ και δεκαετίες για την εξωτερική της πολιτική.

Μέχρι τώρα, για την αριστερά της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, καθώς και για την εθνικιστική δεξιά της Κίνας και της Ρωσσίας, ίσχυε πως ό,τι έλεγαν δημόσια οι Αμερικάνοι σχετικά με την εξωτερική τους πολιτική, ήταν συγκάλυψη κάποιου είδους μυστικής ατζέντας. Όσο για το τι αφορούσε αυτή η ατζέντα, οι εικασίες ήταν πολλές. Πάντως, το μόνο σίγουρο για τους προαναφερθέντες ήταν ότι οι Αμερικάνοι είχαν μυστική ατζέντα και όποιος πίστευε το αντίθετο, ήταν –τουλάχιστον- αφελής.

Τα ντοκουμέντα ωστόσο που έχει αποκαλύψει μέχρι στιγμής το WikiLeaks, δείχνουν ότι η δημόσια στάση που έχει κρατήσει η Αμερικανική κυβέρνηση σχετικά με τα συγκεκριμένα θέματα, συμπίπτει απόλυτα και με την ιδιωτική της στάση. Οι υποστηρικτές των θεωριών συνομωσίας ανά τον κόσμο, πρέπει να νιώθουν βαθιά απογοητευμένοι».

Και το άρθρο καταλήγει: «Έχουν υπάρξει φυσικά και αποκαλύψεις που δεν τιμούν τους Αμερικανούς όπως η εντολή σε διπλωμάτες τους, στα Ηνωμένα Έθνη να συγκεντρώσουν προσωπικά στοιχεία αξιωματούχων του ΟΗΕ μέχρι και τους αριθμούς των πιστωτικών τους καρτών.

Όμως ακόμη και μερικοί από τους αξιωματούχους που ανακάλυψαν ότι παρακολουθούνται δεν μοιάζουν και τόσο εξοργισμένοι. Ίσως να θεωρούν ότι η κατασκοπεία είναι ένα αναπόφευκτο στοιχείο της διπλωματικής ζωής.

Το συνολικό συμπέρασμα από τις διαρροές είναι ότι η εξωτερική πολιτική της Αμερικής είναι έξυπνη, πραγματιστική και έχει αρχές ίσως αυτό να ήταν το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό».

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ 16-12-2010 από directNEWS