Τα ονόματα των δικαστών που είπαν ''όχι" στο Μνημόνιο, καθώς και η άποψή τους - αποτέλεσε...
την γνώμη της μειοψηφίας - κατά την ιστορική συνεδρίαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον Νοέμβριο του 2010, έρχονται στο φως δύο χρόνια μετά, λίγο πριν λάβουν "σάρκα και οστά" τα νέα σκληρά μέτρα τα οποία έχει αποφασίσει η κυβέρνηση μετά από απαίτηση των δανειστών.
Υπενθυμίζεται, ότι η πλειοψηφία της Ολομέλειας του ΣτΕ έκρινε ότι ευθυγραμμίζονται με τα οριζόμενα στο Σύνταγμα, το Μνημόνιο, που υπέγραψε, τον Μάιο του 2010, η Ελλάδα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ε.Ε.) και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) καθώς και η δανειακή σύμβαση.
Ωστόσο, υπήρξαν επτά δικαστές οι οποίοι αντιστάθηκαν στην λογική του Μνημονίου, διαπιστώνοντας σοβαρές παραβάσεις του Συντάγματος αλλά και του διεθνούς δικαίου.
Όπως αναφέρει η Realnews, αυτοί που μειοψήφισαν ήταν οι αντιπρόεδροι: Ν. Σακελαρίου και Σ. Ρίζος, καθώς και οι σύμβουλοι Επικρατείας: Ευδ. Γαλανού, Γ. Παπαμεντζελόπουλος, Γ. Παπαγεωργίου, Γ. Ποταμιάς και Β. Καλαντζή.
Τα σημεία στα οποία εστίασαν τις αντιρρήσεις τους έχουν να κάνουν με το νομικό χαρακτηρισμό του Μνημονίου, με την εθνική κυριαρχία και με τα μέτρα που λαμβάνονται κατ' εφαρμογή των συμφωνηθέντων με την τρόικα.
Διεθνής σύμβαση το Μνημόνιο
Κατά την μειοψηφούσα άποψη, το Μνημόνιο της τρόικας - Διεθνές Νομισματκό Ταμείο ( ΔΝΤ), Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ε.Ε.), και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ( ΕΚΤ) - και της Ελληνικής Δημοκρατίας, που υπεγράφη στις 3/5/2010, απαρτίζεται από τρία επιμέρους Μνημόνια.
Μάλιστα, ο Ν. Σακελαρίου, τόνισε ότι με τη συνυπογραφή αυτή εκδηλώνεται «η κοινή βούληση της Ελλάδος και των ανωτέρω κρατών ως προς το περιεχόμενο του εν λόγω κειμένου. Συνεπώς το μνημόνιο αποτελεί διεθνή συμφωνία και εμπίπτει στους κανόνες του διεθνούς δικαίου»
Με τη θέση αυτή συμφώνησε και ο Σ. Ρίζος, ο οποίος υπογράμμισε: «Το μνημόνιο είναι κείμενο με νομικές δεσμεύσεις, συνιστά διεθνή σύμβαση και ως εκ τούτου θα έπρεπε να έχει κυρωθεί από τη Βουλή. Η ψήφιση απαιτούσε την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών», δηλαδή έπρεπε να είχε κυρωθεί από την ψήφο 180 βουλευτών, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος.
Οι περιορισμοί στην εθνική κυριαρχία
Επιπλέον, οι δικαστές που μειοψήφισαν εξέφρασαν τη γνώμη ότι το Μνημόνιο αφαιρεί από την Ελλάδα περιθώρια άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, καθώς κατά την άποψή τους η Βουλή δεν νομοθετεί «ελεύθερα» - άρθρο 28 παρ. 3 του Συντάγματος - αλλά καθ' υπαγόρευσιν των κρατών - μελών της Ευρωζώνης και γενικότερα η Ελλάδα προβαίνει σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της.
Ειδικότερα, επισήμαναν οι δικαστές, ο νόμος 3845/2010 παρέχει σε τρίτους, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλα και τα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, αρμοδιότητες «περί τον σχεδιασμό και την εκτέλεση γενικής πολιτικής του κράτους σε κρίσιμους τομείς όπως η άσκηση οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά και σε τομεις οι οποίοι άπτονται θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως η αξία του ανθρώπου, η κοινωνική ασφάλιση, η υγεία και πρόνοια κ.λ.π.»
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι με την άποψη αυτή συμφώνησε εκτός από τους προαναφερόμενους που μειοψήφισαν και ο σύμβουλος Επικρατείας Ι. Ζόμπολας.
Άδικα και άνισα μέτρα
Η μειοψηφία αναφερόμενη στα μέτρα της δημοσιονομικής πολιτικής - αύξηση φόρων και περικοπές επιδομάτων στους μισθωτούς του δημοσίου τομέα και στους συνταξιούχους (πλην ΟΓΑ) - τα χαρακτήρισε «άδεικα και άνισα».
Αναφερόμενη, συγκεκριμένα, στις περικοπές ή καταργήσεις των εν λόγω επιδομάτων θεωρεί ότι υπάρχει παράβαση της αρχής της ισότητας και στην προκειμένη περίπτωση της ισότητας ενώπιον των δημοσίων βαρών (παρ. 1 και 5, αντιστοίχως, του άρθρου 4 του Συντάγματος).
Η αντίθεση στις συνταγματικές επιταγές συνίσταται στο γεγονός ότι για την επείγουσα αντιμετώπιση των σοβαρότατων οικονομικών προβληματών το κράτος μπορεί «να επιβάλλει επιβαρύνσεις - φορολογικές ή άλλες - στο σύνολο των πολιτών αναλόγως των δυνάμεων εκάστου, δεν μπορει όμως να επιβάλλει τέτοιες επιβαρύνσεις σε συγκεκριμένη κατηγορία του πληθυσμού, χωρίς να παράσχει ταυτόχρονα αντιστάθμισμα έναντι της επιβαλλόμενης σ' αυτήν, χάριν του γενικού συμφέροντος, επιβαρύνσεως.»
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ 29-7-2012 από directNEWS.gr
