Την πλήρη ισοπέδωση των κανόνων ισότητας και πολυφωνίας αλλά και εργασιακής προστασίας στον κλάδο των ΜΜΕ φέρνει τροπολογία που κατατέθηκε...
νύχτα στη Βουλή. Την πίτα ολάκερη, το σκύλο χορτάτο και τον εργάτη στον πάτο. Σε αυτή την παράφραση της γνωστής παροιμίας θα μπορούσε να συνοψίσει κάποιος την τροπολογία με την οποία η κυβέρνηση παραδίδει γη και ύδωρ στους μεγαλοεργολάβους και εφοπλιστές της ενημέρωσης.
Σε ένα κείμενο 22 σελίδων περιλαμβάνεται, το τέλος των σωματείων τύπου, το τέλος της ασφαλιστικής αυτονομίας του δημοσιογραφικού κλάδου, το τέλος και της τελευταίας, υποτυπώδους, εργασιακής προστασίας και φυσικά η κατάργηση κάθε περιορισμού που εμπόδιζε μέχρι σήμερα τη δημιουργία μιντιακών ολιγοπωλίων και μονοπωλίων.
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Δεν φτάνει που μια χούφτα επιχειρηματίες ελέγχουν σχεδόν απόλυτα την ενημέρωση σε αυτό τον τόπο, τώρα πλέον τους δίνεται η δυνατότητα να επεκτείνουν την κυριαρχία τους όπου, ακόμα, δεν είχαν καταφέρει να πατήσουν πόδι. Με την τροπολογία αυτή καταργούνται ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ οι διατάξεις που έθεταν ένα κάποιο πλαίσιο περιορισμών ενάντια στα ολιγοπώλια και μονοπώλια στο χώρο των ΜΜΕ. Μέσα σε 4 σελίδες αίρεται κάθε απαγόρευση για την υπερσυγκέντρωση επιχειρήσεων τύπου στα χέρια λίγων ή ενός. Δεν έχει παρά να ανατρέξει κανείς στις σελίδες 13 έως 17 για να διαπιστώσει πιο ασφυκτικό πλαίσιο απολύτου ελεγχόμενης ενημέρωσης θα επιβληθεί από τους μεγαλοκαρχαρίες των μιντια όταν ψηφιστεί αυτή η τροπολογία. Οι διατάξεις σε αυτές τις 4 σελίδες είτε καταργούνται, είτε τροποποιούνται προς διευκόλυνση των μεγαλοεπιχειρηματιών των ΜΜΕ.
(Εδώ η τροπολογία)
Δεν έφτανε όμως, όπως φαίνεται η κατάργηση όλων των παραπάνω απαγορευτικών διατάξεων αλλά κρίθηκε ήταν απαραίτητο να θεσμοθετηθεί επακριβώς το νέο τοπίο. Έτσι λοιπόν η παρακάτω διάταξη ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία ακριβώς αυτών των μονοπωλιακών κολοσσών που επιθυμούν διακαώς τα αφεντικά της ενημέρωσης. Στην παράγραφο 1 του άρθρου 2 διαβάζουμε,
«Κατ’ εξαίρεση επιτρέπονται συμπράξεις μεταξύ επιχειρήσεων ηλεκτρονικών μέσων (ενημερωτικών και μη) της αυτής μορφής (τηλεόραση ή ραδιόφωνο) που συμβάλουν στη μείωση του κόστους λειτουργίας των συμπραττουσών επιχειρήσεων και στην πραγματοποίηση οικονομιών κλίμακας, ιδίως μέσω της από κοινού αξιοποίησης οικονομικών πόρων, τεχνολογικών μέσων, μέσων παραγωγής και τεχνολογικού εξοπλισμού ή σχετικά με τη διαχείριση, παραγωγή, εκμετάλλευση ή διανομή προγραμμάτων ή περιεχομένου, τη συλλογή, διανομή και πρακτόρευση υλικού επικαιρότητας ή για την πρακτόρευση διαφημιστικού χώρου ή χρόνου για περισσότερα του ενός Μέσα εφόσον δεν έχουν αντικείμενο ή αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ελεύθερου ανταγωνισμού.»
Και κάπου εδώ ξεκινάει και το ξήλωμα και των τελευταίων προστατευτικών εργασιακών ρυθμίσεων. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 2,
«Στο πλαίσιο της κοινής διεύθυνσης τηλεοπτικοί ή ραδιοφωνικοί σταθμοί που βρίσκονται κάτω από κοινό έλεγχο θα μπορούν: να χρησιμοποιούν από κοινού ή να ανταλλάσσουν πόρους όπως, διευθυντικά στελέχη και απασχολούμενο δυναμικό, εξοπλισμό, τεχνικές και άλλες διευκολύνσεις».
Πρόκειται για θεσμοθέτηση των συνθηκών γαλέρας που επικρατούν ήδη στη συντριπτική πλειοψηφία των «μαγαζιών» του κλάδου, πλέον και με τη βούλα του κράτους.
Δεν έφταναν λοιπόν οι χιλιάδες άνεργοι, οι στρατιές απλήρωτων, κακοπληρωμένων, με κατάπτυστες ατομικές συμβάσεις, με ελαστική ή εκ περιτροπής εργασία, και οι μυριάδες αόρατων ανασφάλιστων, τώρα φτιάχνεται και μια νέα κατηγορία , οι Μεταφερόμενοι, οι οποίοι θα μετακινούνται από μέσο σε μέσο σύμφωνα με τις βουλές του εργοδότη.
Βέβαια έχει προηγηθεί εδώ και καιρό το μόρφωμα της Δ.Τ – ΝΕΡΙΤ το οποίο καθιέρωσε με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο την πρακτική των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων που άνοιξε το δρόμο για όσα αντεργατικά προβλέπονται σε αυτή την τροπολογία.
(Σημ. Περισσότερα για τις συνθήκες εργασίας στα sites εδώ)
Η παραπάνω ρύθμιση παντρεύεται αρμονικά με τη διάταξη η οποία παρέχει τη δυνατότητα συνυπολογισμού του ελάχιστου αριθμού εργαζομένων που πρέπει να έχει κάθε μέσο, βάση του συνολικού αριθμού των εργαζομένων που απασχολούνται σε ολόκληρο τον όμιλο. Με αυτό τον τρόπο καταργείται στην πράξη η δικλείδα που προέβλεπε την ύπαρξη ελάχιστου αριθμού εργαζομένων ανα μέσο προκειμένου το μέσο αυτό να συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτό γίνεται, όπως αναφέρεται στην τροπολογία προκειμένου να «πραγματοποιούνται οικονομίες κλίμακας», δηλαδή κι άλλες μειώσεις μισθών, κι άλλες απολύσεις.
Οι δυο αυτές ρυθμίσεις έχουν και ένα άλλο στόχο, το ταμείο ασφάλισης και παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των δημοσιογράφων (ΤΣΠΕΑΘ/ΕΔΟΕΑΠ). Οι δημοσιογράφοι στα «παραδοσιακά» μέσα (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις) ασφαλίζονται στο αυτοδιοικούμενο ταμείο τους το οποίο χρηματοδοτείται από τις κρατήσεις στο μισθό τους και το λεγόμενο αγγελιόσημο, μια επιβάρυνση δηλαδή 20% επί της διαφημιστικής δαπάνης.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «φόρο» επί της δυνητικής κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Μια επιχείρηση επιλέγει να διαφημιστεί προκειμένου να αυξήσει το μερίδιο της στην αγορά, τις πωλήσεις της και εν τέλει τα κέρδη της, το αγγελιόσημο επιβάρυνε αυτή ακριβώς την επιχειρηματική δραστηριότητα χωρίς η επιβάρυνση να μετακυλύεται στον καταναλωτή μιας και η διαφήμιση είναι μια πάγια δραστηριότητα των επιχειρήσεων σε ένα πλήρως απελευθερωμένο περιβάλλον.
(Σημ. περισσότερα για το αγγελιόσημο εδώ )
Στα νέα μέσα όμως (blogs, sites κλπ) η ασφάλιση των εργαζομένων, όπου υπάρχει είναι στο ΙΚΑ (λιγότερες κρατήσεις για τους εργοδότες δηλαδή). Με τις παραπάνω ρυθμίσεις ένας επιχειρηματίας θα μπορεί να μεταφέρει κατά το δοκούν τους εργαζόμενους του από τα παραδοσιακά μέσα στα νέα (από την εφημερίδα στο site) μεταβάλλοντας άρδην την εργασιακή του συνθήκη. Σε λίγο καιρό δεν θα αποτελεί παράδοξο να υπάρχουν εφημερίδες χωρίς ούτε έναν εργαζόμενο στο μητρώο τους μιας και όλοι θα είναι χρεωμένοι στο site του ομίλου.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πλήγμα που δέχεται το Ταμείο Ασφάλισης (ΤΣΠΕΑΘ). Η χαριστική βολή έρχεται από μια ρύθμιση που είναι ο ορισμός της εισφοροαποφυγής.
Καθιερώνεται η χρέωση του αγγελιοσήμου επί του τιμολογίου (που θα κόβει η κάθε επιχείρηση στο διαφημιζόμενο για τη διαφημιστική του δαπάνη) και όχι επι του τιμοκαταλόγου χρέωσης διαφημιστικού χρόνου.
Η χρέωση επί του τιμοκαταλόγου σημαίνει ότι ο διαφημιζόμενος πληρώνει υποχρεωτικά το 20% επί της τιμής που υπήρχε στον κατάλογο διαφημιστικής χρέωσης του Μέσου. Π.χ Αν ο σταθμός χρεώνει 1000 ευρώ το λεπτό διαφήμισης τότε ο διαφημιζόμενος ξεκινούσε υποχρεωτικά με μια χρέωση 200 ευρώ (20% αγγελιόσημο επί της τιμής καταλόγου). Όση έκπτωση και να του έκανε ο σταθμός τα 200 ευρώ ήταν κάτι σαν πάγιο που έπρεπε να καταβληθούν στα ασφαλιστικά ταμεία.
Τώρα θα χρεώνεται 20% επί της τιμής που θα αναγράφεται στο τιμολόγιο. Έτσι ο ιδιοκτήτης του μέσου θα μπορεί να περνάει τα 800 ευρώ από τα 1000 ευρώ στο site του ομίλου του, όπου η διαφήμιση δεν επιβαρύνεται από τη χρέωση του 20%, και τα 200 ευρώ στο σταθμό. Η χρέωση του 20% θα γίνεται επί των 200 ευρώ και που σημαίνει ουσιαστικά κατάρρευση των πόρων για τα ασφαλιστικά ταμεία.
Επίσης, με αυτό τον τρόπο θεσμοθετείται μια ακόμη φοροαπαλλαγή για τους ιδιοκτήτες οι οποίοι απολαμβάνουν παρόμοια φορολογικά προνόμια και για τις υπόλοιπες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες (εφοπλιστικές, κατασκευαστικές κλπ).
Η νομοθετική αυτή ρύθμιση των 22 σελίδων έρχεται αναγάγει σε θεσμό, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, την παντοκρατορία των μιντιαρχών και να επιβάλλει ένα καθεστώς Μπερλουσκονισμού αλλά ελληνικά.
Φαίνεται μάλιστα πως η κυβέρνηση καίγονταν τόσο πολύ να περάσει τις ρυθμίσεις αυτές και μάλιστα άμεσα που το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους παραδέχεται ότι ήταν αδύνατο να ολοκληρώσει τη μελέτη οικονομικών επιπτώσεων η οποία είναι απαραίτητο να συνοδεύει κάθε νομοθετική ρύθμιση που έρχεται στη Βουλή. Ιδού η σχετική, αποκαλυπτική, αναφορά,
«Τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια εντός των οποίων ζητήθηκε η σύνταξη της έκθεσης δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη επεξεργασία της τροπολογίας και της εκτίμησης των οικονομικών αποτελεσμάτων»
Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως με τις ρυθμίσεις αυτές έρχεται το τέλος του δημοσιογραφικού και εν γένει του κλάδου της ενημέρωσης, όπως αυτός είχε διαμορφωθεί τις τελευταίες, πολλές δεκαετίες. Δημιουργείται ένα νέο τοπίο στο οποίο τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα έχουν μόνο οι ολιγάρχες των μίντια.
Η πρόκληση για τα σωματεία και τους εργαζόμενους του κλάδου είναι τεράστια και είναι άμεση. Το δόγμα «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει», που εκφράστηκε από τα πρωθυπουργικά χείλη βρίσκει ήδη εφαρμογή σε ένα κλάδο που η προσαρμογή στη μνημονιακή πραγματικότητα έχει ήδη προκαλέσει σχεδόν ακατάσχετη «αιμορραγία».
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ 11-10-2014 από directNEWS.gr πηγή:stokokkino.gr
